Grzmiączka

PODSUMOWANIE: Jaskinia ciekawa jest ze względu na dużą - jak na Jurę - studnię wlotową. Właśnie z powodu tej studni jest ona tradycyjnym miejscem treningu początkujących grotołazów (już w latach 50-tych legendarny Krakowski Klub Grotołazów testował tam swoich adeptów). Obecnie dolna cześć jaskini jest lepiej poznana i wchodzi się tu nie tylko szkoleniowo ale i dla np.: ładnych nacieków.

OPIS JASKINI: Otwór ma charakter 4-metrowej studni, z której dna opada stroma pochylnia, urywająca się nad krawędzią następnej, 11-metrowej, przewieszonej studni. Studnię u jej krawędzi zdobią potężne stalagmity, niżej przechodzące w nacieki kaskadowe pokrywające znaczna powierzchnie ściany.
Pod studnia rozciąga się wysoka komora. Na jej SE krańcu odkryto bardzo ciasną, 8-metrową studnię, której dno stanowi najniższy dostępny punkt jaskini, położony 26 metrów poniżej otworu. W przeciwległym końcu komory, wśród zwaliska bloków, wyróżnia się zaklinowany potężny głaz pokryty zebrami naciekowymi, powstałymi jeszcze przed jego odpadnięciem od ściany.
W środku sali znajduje się przejście do następnej dużej komory. W przejściu, w kierunku SE (ciąg boczny), znajduje się pochylnia ze stropowymi kotłami wirowymi, w których rozwinęły się duże stalaktyty. Komora jest w zarysie kwadratowa. Jej wschodnia cześć jest wysoka, z dużą ilością stalaktytów, natomiast zachodnia - nieco niższa i posiadająca odmienny charakter: od stropu odpadły duże bloki, tworząc na dnie sali potężne zawaliska. Z sali prowadza niewielkie ciągi boczne - miedzy innymi Czeski Korytarz, którego początek znajduje się w północnej części komory, 6 metrów ponad dnem (konieczność wspinaczki) i Sala Stalagmitowa do której wejście znajduje się SE końcu komory.
Dno jaskini pokrywa rumosz skalny i wielkie bloki. W bocznych, ciasnych korytarzach namulisko gliniaste.

HISTORIA POZNANIA: Najstarsza wzmianka o jaskini, autorstwa S. Czarnowskiego, pochodzi z roku 1911. Pierwszy plan i przekrój sporządził Z. Ciętak w roku 1935. Korytarz w zachodniej części drugiej komory został odkryty przez W. Szymczakowskiego w roku 1950. A. Górny wraz z M. Czepielem odkryli studzienkę w SE krańcu pierwszej komory oraz pochylnie w przejściu pomiędzy salami w roku 1969. Sala Stalagmitowa została odkryta 1 kwietnia 1995 przez P. Ostrowskiego i M. Wiśniewskiego, a niewielki trzymetrowy korytarzyk w studni wejściowej w kwietniu i lipcu 96 przez J. Nowaka, R. Suskiego i R. Marszałka. Jaskinia zinwentaryzowana została przez K. Kowalskiego w roku 1950. 
Jako jedna z niewielu prawdziwie pionowych jaskiń w rejonie już od lat 50-tych Jaskinia Racławicka była miejscem ćwiczeń krakowskich grotołazów. 
Jaskinia posiada smutna kartę w swojej historii: w lipcu 1994 do studni zlotowej wpadł próbujący zwiedzić jaskinie 16-letni uczestnik pobliskiej kolonii letniej. Poniósł śmierć na miejscu. Po wypadku otwór zabezpieczono kratą.